Voor een lange tijd bestempelde ik mezelf als ‘perfectionist’. En terwijl ik dat deed, handelde ik ook als een perfectionist. Alles moest tot in de puntjes afgewerkt zijn, het was nooit goed genoeg en ik verloor mezelf in dat perfectionisme.
Ik was zelden tevreden over wat ik deed.
Dat was in de tijd dat ik weer besloot naar school te gaan. Ik was 19 jaar, had 1,5 jaar gewerkt als ‘tussenjaar’ en ik was vast besloten mij beter in te zetten voor school. (Want ja, als middelbare scholier en de tijd die volgde, deed ik vrijwel niks).
Dus toen ik op mijn 17e besloot te stoppen met school, waren er mensen om mij heen die grote vraagtekens hadden bij mijn keuze. Ik wilde mezelf toen bewijzen, bewijzen dat ik het ook kon, dat ik het waard was en dat ik goed genoeg was. Ik draafde daarin door en toen ik op mijn 19e besloot terug te gaan naar school, zette ik die bewijsdrang door.
Er is 1 situatie duidelijk blijven hangen: ik moest een eindverslag maken van 6 kantjes, ik maakte een eindverslag van 26 kantjes. Totdat mijn leraar zei: ‘Sharon je weet dat ik dit allemaal moet lezen, 20 kantjes te veel, hé?’
Het was totaal onnodig, maar ik vond het anders niet goed genoeg. Ik was bang dat ik wat zou overslaan, belangrijke informatie zou missen en dus schreef ik alles uit, en met alles bedoel ik ALLES.
Het kostte veel tijd, energie en het was totaal onnodig.
Dat perfectionisme ging ik zien als iets negatiefs. Het ging me ontzettend tegenwerken en ik maakte het mezelf, simpel gezegd onnodig moeilijk.
Toen ik allereerst begon met stoppen om mezelf als perfectionist te bestempelen, kon ik daarin een stapje terug doen, vanuit een ander perspectief kijken. Toen kon ik gaan zien dat ik dat perfectionisme op een andere manier kon inzetten, een die wel voor me werkte, omdat ik daar goed in was.
Ik kon het gaan zien als iets positiefs, als mijn kracht: gestructureerdheid.
Ik heb nog steeds graag alles op orde, een duidelijke takenlijst en werk nog steeds graag alles netjes uit. Maar dan op een manier die wel werkt.
Ik weet ook dat wanneer ik aan iets nieuws begin of wanneer ik laag in mijn energie zit, ik sneller geneigd ben in die valkuil te stappen. En doordat ik dat weet, doordat ik dat erken kan ik het ook herkennen en kan ik tegen mezelf zeggen: ‘Goed is goed genoeg’.
We hebben allemaal een krachtige eigenschap, waarin we wanneer we doordraven in onze valkuil stappen. En dat is oké, we zijn mensen. Dat hoort erbij. En wanneer je jezelf goed kent, goed leert begrijpen, kun je jezelf in je kracht blijven zetten. Daar waar jij het sterkste bent.
Vond je dit artikel interessant?
Kijk dan eens naar het membership 'High on life down to earth'. In het membership leer je onder andere over deze krachten en valkuilen. En meer natuurlijk. Ga naar deze pagina voor informatie over het membership.
© 2020 All Rights Reserved | Privacy
